Shkoder - Komani - Fierze - Bajram Curri - Kukes

Hallloooooo lieve vrienden en familie!

Wat een hartverwarmende reacties allemaal weer zeg! Kan ik weer een paar veren in mn reet steken :D

Intussen zijn we via een aantal omwegen in Kukes aangekomen, wat een tussenstop is op de weg naar Lura. Maar omdat de reizen hier lang duren en erg vroeg beginnen kunnen we pas de volgende dag weer verder.

Oma, ik heb geen notitieblok hoor, ik probeer tijdens het schrijven de dagen na te gaan in mn herinneringen. Door het schrijven krijg ik de dingen voor mezelf ook wat helderder, dus het is ook een psychologische ondersteuning voor mezelf om niet te verzwelgen in alle ervaringen, haha!

Mam, Kees en Bob, bedankt voor alle goede zorgen voor mik en pip, ik hoop dat alles goed gaat komen met Mik en dat hij er snel bovenop zal zijn. Ik hoop dat jullie kans zien om tijdens de vakantie nog mee te lezen, maar lukt het niet dan geeft het ook niets.

Ron en Marja, leuk dat jullie ook zo enthousiast meelezen tijdens jullie eigen vakantie! Ik heb steef denk ik vaker vastgelegd dan hem lief is, dus bewijsmateriaal te over, zal het hier en daar enigszins sencureren voor jullie hahaha! (grapje)

Nou een paar dagen geleden moesten we weer zo achterlijk vroeg op, omdat de bus om 6 uur al zou vertrekken vanuit Shkoder. Terwijl we de slaap nog uit onze ogen wreven stapten we de bus in. Deze reed misschien 200 meter om hem vervolgens te parkeren omdat de chauffeur even koffie ging drinken. Ook daar hoef je hier niet raar van op te kijken. Ze vertrekken op tijd, maar als ze eenmaal op weg zijn, doen ze wat ze willen.
Terwijl wij buiten wachtten tot de chauffeur er weer klaar voor was en de laatste passagiers zich hadden aangedient, keken we vol vermaak naar een hotdogkraampje verderop waar de verkoper om niet minder dan half 7 sochtends zijn worstjes op een discutabel barbecuetje stond om te draaien in een bak op wielen.

Uiteindelijk gingen we dan op weg naar Komani. De tocht met de minibus was best gezellig, de buschauffeur was net als bijna alle Albanezen erg aardig en enthousiast. Tijdens de rit door de bergen waar geen enkele bewoning is (en dan bedoelen we echt geen ENKELE, dus kilometers lang geen huis te zien) voerde de chaufeur zijn muziek (het turkse gejengel dat razend populair is hier) flink op, en zaten de albaneze passagiers direct mee te swingen, te zingen en te knippen met hun vingers. Vol gezelligheid voer de bus verder, berg na berg, terwijl daar ineens de rivier zich tussenvoegde die helder turkoois afsteekt tegen de groene bergen. Uiteindelijk zagen we een grote stuwdam en reden we een tunnel in, en aan het eind van de tunnel was daar ineens het opstappunt voor de Ferry: Komani.
De kade stond volgepakt met mensen, en de natuur was hier al prachtig. Het hoge water tussen de fjorden, het was echt een plaatje om te zien.

Een paar minuten later legde een klein bootje aan en stapten de passagiers af: een bruidspaar in prachtige kleding en hun gevolg. Toen de boot leeg was gingen wij erop. Het bootje vertrok een tijdje later en toen kon het feest beginnen. Ik heb behoorlijk wat foto's genomen, wat logisch is aangezien dit echt een fotogenieke omgeving is. De boot voert over de kronkelende rivier tussen de bergen door, legt aan op plaatsen waarvan je je afvraagt hoe het daar in vredesnaam mogelijk is dat er mensen wonen, en voert vervolgens weer verder richting Fierze. Tijdens de reis die ongeveer 3 uur duurde gingen we langs torenhoge bergen, kaal van de wind, waardoor het leek alsof de berg was gespleten om ons door te laten, prachtig!
Toch, door het vroege opstaan en het kabbelen over het water viel ik na een tijdje in slaap. Voor degenen die mij kennen moet dit geen verrassing zijn, ik slaap zodra een auto rijdt.

Eindelijk kwamen we dan in Fierze aan, wat echt niks voorstelde. We liepen het dorpje door (2 of 3 straten), kochten een ijsje en gingen weer terug naar de boot, want we zagen niks wat op een hotel leek en we wilden eigenlijk verder richting Kukes reizen.
Bij de ferry aanlegplaats bleek er een busje naar het noordelijker gelegen Bajram Curri te gaan, waar we maar zijn ingestapt, omdat we wisten dat dat iets groter was dan Fierze. In het busje zaten per stomtoeval 2 nederlanders, een echtpaar van in de 40. Het was wel even vreemd om in zo'n uithoek in Albanie ineens nederlands te kunnen praten.

Totdat we vertrokken zat er een jongen gas te geven in de bus, wat vreemd was omdat we pas na ongeveer 3 kwartier vertrokken. Uiteindelijk klom de chaufeur op de plek van de jongen en nam het gas geven over. Later bleek waarom: toen we een tussenstop maakten liet de chauffeur de bus afslaan. En daarna startte deze ook niet meer. Toen de bus een stuk werd geduwd door een groep voorbijgangers lukte het uiteindelijk verre van subtiel om het bakbeest weer aan de praat te krijgen. Vol gas reden we verder de berg op.
Bajram Curri lag niet ver van Fierze vandaan, en algauw reden we de stad binnen. We werden zelfs netjes bij een hotel afgezet, waar we afscheid namen van de Hollanders, die gingen proberen deze dag terug naar Shkoder te komen.

Het hotel kostte 20 euro per nacht, wat echt een schijntje is als je ziet wat je ervoor krijgt. Prachtige kamer met balkon, en door een brutale vraag van mijn kant mochten we zelfs de wasmachine op de gang gebruiken. Door de soms duizelingwekkende hitte was de was binnen een paar uur alweer droog.
Bajram Curri is verder niet echt een dorp om over naar huis te schrijven, en het eten viel vies tegen. Hier merkte je wel dat je echt bijzonder was in de ogen van de locals. Door iedereen weren we aangesproken en werd er geroepen naar ons en gevraagd waar we vandaan kwamen. Erg grappig, want het komt uit pure nieuwsgierigheid. De kinderen gaan met hun onverhulde interesse voor je neus staan en staren je met grote ogen aan, onderwijl ' hellooo!' en ' where you from?' roepend, aangezien dat de enige woordjes zijn die ze kennen. Een man bij het hotel begon ook geinteresseerd een praatje aan te knopen in het engels, dat hij een beetje sprak aangezien hij daar woonde, en sprak vol lof over zijn mercedes.

Nog een leuk feitje, Albanezen zijn GEK op mercedes. Vanmiddag zag ik zelfs ee jongen met een zegelring met het logo van mercedes. Overal zie je ze, en je ziet bijna niet anders. Modellen van het jaar 1903 tot heden, maar voornamelijk de oudere modellen, in alle mogelijke kleuren en in alle mogelijke staten, piepend met chrome velgen en half uit elkaar vallend met lichtjes in de grill. Het draait hier blijkbaar vooral om uiterlijk, zoveel is wel duidelijk geworden.

Vannochtend was weer afschuwelijk vroeg, toch een beetje jammer tijdens je vakantie, maar om half 7 hobbelden alweer vrolijk de stad door met onze tassen op de rug, ondertussen de mensen vragend naar de bus. Uiteindelijk vonden we de bus (een kanariegele bus met bankjes die zo weinig beenruimte hebben dat je nog beter je benen over de volgende rugleuning kan doen om lekker te zitten) en terwijl stefan wat nectarines ging kopen laadde ik de tassen in. Ineens bleek een Albaneze passagier nederlands te spreken! Wat een stom toeval was dat! De man woont namelijk in Belgie met vrouw en 3 zoons, en komt hier voor werk en vriendenbezoek steeds terug. Vandaar dat hij een aardig woordje vlaams kon spreken. Stefan kwam terug met de nectarines en een stuk turks fruit dat hij kreeg bij gebrek aan wisselgeld van het fruitverkoopstertje.

In de bus gevouwen koersden we af op Krunma, dat halverwege de route ligt. De route was alleszins comfortabel, ten eerste door het afknellen van verschillende bloedbanen door gebrek aan ruimte, ten tweede door het ontbreken va asfalt op sommige delen van de weg (zo'n 40km). Desondanks, als een auto beweegt dan word ik moe, dus al snel lag ik te slapen op de achetrste bank, ingeklemd tussen de backpacks, dus niemand tot last behalve stefan waar ik mn hoofd op had gelegd.

Toen we eeeeeeeeeeeeeeindelijk in Kruma aankwamen na 3 uur reizen (ja er was uiteraard nog een keertje koffie gedaan onderweg en ook regelmatig een sigaretje) stond ik te popelen om naar de wc te gaan. Maar dit enthousiasme verdween als sneeuw voor de zon toen ik het toilet in de lokale kroeg binnenstapte. Ten eerste werd ik zowat tegen de grond gesmakt van de urinelucht, en ten tweede zag ik waar ik mijn plasje moest gaan doen: een turks toilet zoals dat exotisch wordt genoemd. Nou, ik noem het een gat in de grond. Verstand op nul en gaan met die banaan, maar toen stefan later ging verkondigde hij dat hij groots respect had voor het feit dat ik me uberhaupt in dat hol had gewaagd... op mijn teenslippers... zonder toiletpapier... afijn, de rest snappen jullie wel.

Samen met de Albanees-belg dronken we een drankje op het terras en kibbelden over de verschillen tussen de landen. Het bleek dat de chauffeur aan het wachten was op ons tot we klaar waren met de koffie. De Albanees trakteerde, wat al de zoveelste keer is deze vakantie, en vervolgens reden we in een transporter busje verder richting Kukes. Deze weg was gelukkig beter dan het vorige stuk, hoewel je soms nog wel bijna de weg afrijdt doordat er ineens koeien of ezelf de bosjes uit komen stappen, of omdat je bijvoorbeeld een auto passeert die door kinderen wordt bestuurt. Ja, het kan hier allemaal...

Deze tocht ging een stuk sneller, en vanmiddag kwamen we dan eindelijk aan in kukes, een redelijke stad van formaat, gelegen aan het Fierze meer en omhuld door bergen, die door het heiige weer helaas niet zo goed te zien zijn. Ook hier weer een mooie kamer voor 20 euro gescoord en meteen een siesta in gehouden. Nu weer vol energie op pad, vanavond richting het meertje als de warmte iets minder is en ergens een leuk plekjes zoeken om te eten.

Morgen weer door naar Lura, via Peshkopia, wat wel weer een lange trip zal worden. De wekker gaat weer vroeg, want de bus evrtrekt weer om 7 uur.

Nog even wat algemene dingetjes over dit land, wat misschien wel leuk is om te weten.

Toeteren, toeteren en nog eens toeteren. Toeteren als je bekenden ziet, als je inhaalt, als je een gevaarlijke bocht inrijdt of gewoon als je wilt dat iemand opschiet of iets anders wilt duidelijk maken. Of als er een trouwauto voorbijkomt bijvoorbeeld. Oftewel, het is altijd een getoeter op straat, wat meestal wel erg grappig is. Ze kennen hier ook geen verbod op alternatieve toeters, dus hoor je hier alle mogelijke varianten op het welbekende toet geluid.
Zoals eerder genoemd: mercedes. Dit is de trots van menig albanees, en wekt vaker dan de bedoeling hilariteit bij ons op.
Watermeloenen: je ziet ze overal, straten vol, wagens vol, vrachtwagens vol... het is onmogelijk ze niet tegen te komen. En ze zijn ook lekker, smaken tenminste hoe ze horen te smaken, en niet naar water. Ze kosten hier 15 lek per kilo, wat minder dan 15 cent per kilo is. Een koopje dus.
Slechte wegen: kuilen, hobbels, gaten en ontbreken van asfalt, je komt hier van alles tegen. Een goede weg kan ineens ophouden en abrupt overgaan in zandweg.
Dieren op de weg: werkelijk de hele kinderboerderij binnen bandbereik, het is ongelooflijk wat je tegenkomt op straat.
Vanaf een uur of 6 begint de vleeskeuring. Gisteren bijvoorbeeld hebben we ons krom gelachen om het feit dat een mercedes in de tijd dat wij in die straat waren continue op en neer rijdt. Hij moet misschien wel 40 keer heen en weer zijn gereden, puur om gezien te worden. Politie met een aftands piepend en krakend busje doet hier trouwens precies hetzelfde, dolkomisch! Deze agenten zijn vaker allemansvriendjes dan ordehandhavers krijgen wij het idee.
Kijken naar ons, en voornamelijk naar mij. Grote nieuwsgierige ogen, geroep en geflirt met mij, ondanks dat ik aan de zijde van een man loop. Ik ben blijkbaar erg exotisch en dus mooi in hun ogen..?
Pizza....... eindeloos veel pizza, je kan hier bijna niks anders bestellen, hoewel het hier wel minder erg is dan in Montenegro. Maar het vlees hier lijkt op Grieks eten: sterk gekruid, gegrild vlees, maar zo lang gegrild dat de stukjes ontzettend droog en dus niet meer lekker zijn.
Groente en fruitkraampjes, die hier evenals de meloenen zoveel voorkomen dat je erover struikeld.
Roken en koffie drinken. Buschauffeur stoppen om de haverklap om te roken of koffie te drinken. Soms fijn, soms irritant omdat je zo lang onderweg bent (en zelf niet rookt).
Mensen zijn hier gul en vrijgevig, en ondanks het feit dat ze zelf nog zo weinig hebben, willen ze graag trakteren. Dit overkomt ons ook regelmatig. Op de terugweg vanuit Theti naar Shkoder reed er nog een man mee, die geld gaf aan de vader van Giovanni, maar die gooide het weer uit het raam en reed toen weg. Oftewel, ze doen het hier graag uit beleefdheid, waar menig nederlander nog wat van kan leren.

Nou dat waren de dingetjes voor zover ons die te binnen schieten. Tot ons volgend verslag en blijf gezellig mee reageren!

Liefs van ons en groetjes aan iedereen!