Cetinje / Podgorica

Dobry den!!

Daar zijn we weer met een volgend verslagje. Het heeft even op zich laten wachten omdat er in Cetinje geen internet was. Althans, dat dachten we: toen we weggingen zagen we er ineens 1. Nouja, nu zijn we er dan iig.

Bedankt voor alle reacties, doet ons erg goed dat er zo enthousiast wordt meegelezen, alle reacties worden erg gewaardeerd, dus zeker blijven doen!

Vanuit Kotor zijn we de volgende dag verder gerezen naar Cetinje met de bus. Dat was een klein stukje, maar weer een erg mooi ritje door de bergen heen. Bij Cetinje kon je Lovcen (een national park met pieken van 1650 en 1750 meter hoog) al zien liggen.
In Cetinje hebben we eerst een uur rondgezocht naar de VVV maar konden die nergens zien liggen, terwijl onze reisgids uit april dit jaar toch degelijk een Travel Agency aangaf. Uiteindelijk bleek dat hij ergens verstopt bij een parkeerplaats lag, dus opgelucht hobbelden we met ruim 15kg op de rug de trapjes af.
Gelukkig merkten we hier al direct dat de temperatuur veel aangenamer is dan bij de kust. Hoewel het nog steeds warm is (rond de 32 graden) is het veel beter uit te houden en hebben we geen gutsend zweet meer op onaangename plekjes staan.
Eenmaal bij de VVV aangekomen van de voormalige hoofdstad van dit land kwamen we er al snel achter dat de vrouw daar geen engels sprak. Ligt het aan ons, of is dit toch enigszins vreemd?? Nouja, met handen en voetenwerk, en zelfs een mooie tekening van michelle van een mannetje op een scooter (we vroeger of er scooters te huur waren) kwamen we er wel uit. We kregen een kamer toegewezen en ook dit keer zou de eigenaar ons op komen halen.

Twee minuten later kwam een vriendelijk glimlachend mannetje die ook geen woord engels sprak ons ophalen met zijn grote trots: een honda accord uit 1903! Zoefend door de straten reden we naar ons toekomstig onderkomen. Dit bleek vlak bij het centrumpje te liggen. Hoewel dit de 1 na groostte stad van het land is (volgens mij) is het toch piepklein. De man probeerde van alles te vertellen en kibbelde aan een stuk door, vriendelijk gebarend en glimlachend, waarop wij ook vriendelijk glimlachend terugreageerden, terwijl we er geen zak van begrepen. We werden een gang door geloodst en een trap opgenomen, en daar was dan ons kamertje, of nouja, eigenlijk gewoon een klein appartement, compleet met keuken en badkamer. Beetje jammer alleen dat ons bed ontbrak. Er waren wel 2 klapbanken, maar die avond bleek al snel dat DAT niet voor ons is weggelegd (details laten we maar achterwege voor het gemak).

Om 3 uur zou zijn vrouw terug komen en de zaken met ons afhandelen, of dat begrepen we althans. In de tussentijd gingen wij dus maar het stadje onveilig maken. Dit stadje gaf ons meteen een heel goed gevoel. Het is klein en gemoedelijk, met veel terrasjes en jonge mensen, hoewel het zeker niet druk is. Je ziet er geen toeristen, wat ook wel weer even lekker was. Je hebt er verschillende musea en een groot klooster. Het klooster hadden we geprobeerd te bezoeken. Geprobeerd, omdat we vriendelijk naar buiten werden gewerkt door de orthodoxe monniken. Zij verwezen ons naar de verkleedruimte met lange witte gewaden, zoals ook nonnetjes en monniken die dragen, maar dan wit. DAT ging ons iets te ver. We voelden ons iets te veel op dat moment, dus zijn we maar weer vertrokken.
Een terrasje, daar konden we echter zonder al te veel problemen verblijven, dus deden we dat maar :)

Na alle culturele gebouwen te hebben bekeken en het stadje te hebben bezocht gingen we weer terug naar ons verblijf. Inmiddels was de vrouw des huizes ook gearriveerd. De man stond ons al op te wachten en loodsde ons vriendelijk gebarend zijn huis binnen. "sit down sit down!!" kregen we te horen. "willen jullie fanta? Nee? Wijn dan? Iets anders? Niks drinken?" Vriendelijk sloegen we hun aanbod af. "Snoepjes? Bonbons?" Nou ok, die lust ik wel. Terwijl we net onze laatste hap waterijs naar binnen werken die we net gekocht hadden nemen we netjes 1 snoepje. " No no, take 2, 3, 4, 5! Here!" en algauw was steefs hand gevuld met een berg snoepjes. Ok, gastvrij waren ze in ieder geval wel bleek al gauw. Na een gesprek via de vrouw als tolk die wat huis tuin en keuken engels kon, over waar we vandaan kwamen en wat we gingen doen werden de zakelijke aspecten even besproken. We wilden namelijk de volgende dag naar Lovcen, het nationale park hier om de hoek, maar daar kun je alleen met de auto komen. En daar zagen zij wel brood in, dus boden ze een all in prijs voor ons met een rit heen en terug naar de berg die goedkoper was dan wanneer we een taxi zouden nemen. Gehaaid waren ze dus ook wel, dit stel! Na wat heen en weer gekibbel kwamen we eruit, en eindelijk zaten we dan boven in ons kamertje. We hebben misschien 10 minuten voor ons uit zitten staren, zo overdonderd waren we door dit gebeuren. Wat een apart stel! Vriendelijk, dat zeker, maar of ze ons nou afzetten?? Misschien. Nouja, dan zij het zo.
Maar steeds als we langs hun huis liepen was die man er, en begroette hij ons en kibbelde er lustig op los, bood ons chocola aan, of " breakfast" waar ze het steeds over hadden, wat toch wel een blijk van gastvrijheid is.

In onze reisgids hadden we gelezen dat het eten binnen het dorp niet noemenswaardig was, maar dat er verderop (2km) een restaurant zat met een prachtig uitzicht over de heuvels en lekker eten. We besloten te voet daarheen te lopen, het was immers maar een klein stukje. Eenmaal daar bleek dat de gids niet had gelogen. Het uitzicht was echt supermooi, we keken in de richting van het Skadar meer, het grootste meer van Zuid Europa. Hoewel je het meer niet zag, zag je wel alle omliggende bergen.
En jullie zullen het niet geloven, maar deze avond koelde het zelfs af en kregen we het bijna een beetje koud vanwege de wind. Maar gelukkig was het niet nodig binnen te gaan zitten. Het eten was superlekker: we hadden lam en kip op. Inmiddels was de zon onder en zouden we dus in het donker terug moeten lopen. Geen probleem verder, dachten we. Toen we bijna weg wilden gaan zag ik ineens een sprinkhaan onder stefans pols zitten aan de tafelrand. Iets van 4 cm groot. Jakkes! Toen stefan rechts van zich keek zag hij echt serieus een sprinkhaan... die was echt TE groot, met dijbenen waar menig vrouw jaloers op zou worden. IIIEEEEL!! Dit werd nog wat. We waren op teenslippers gekomen, en de weg terug was onverlicht, dus zagen we niet waar die beesten zouden zitten.
Nou de weg terug kunnen jullie je wel voorstellen. Af en toe gillend en zenuwachtig giechelend als twee pubermeisjes, elkaar omklemmend als laatste redmiddel, hebben we zo snel mogelijk de weg terug afgelegd. Nou, dit was dus een eenmalig uitstapje. Toen we weer in het licht kwamen, ging het gesprek over van sprinkhanen op slangen. We hadden er namelijk al 1 gezien bij Kotor, en niet zo'n kleintje ook. En ook die zie je niet in het donker. Terwijl Stefan me probeert te kalmeren door te zeggen dat die hier niet liggen zie ik spontaan een dode slang op de weg liggen. BAH! Daar moesten we dus ook maar niet teveel bij nadenken, zeker niet als we morgen die wandeling wilden gaan maken.

Eenmaal terug in het dorpje (het was zaterdagavond) bleken alle jongeren ineens vanuit hun grotten en vanonder hun stenen te zijn gekropen, want werkelijk de hele straat stond VOL met jongeren! Keiharde muziek, alle terrasjes stampvol en overal sta tafels vol met mensen, supergezellig! Dus maar snel even wat leuks aan getrokken en de stad weer ingegaan. Daar binnen lekker wat gedronken en later werd er zelfs gedanst. Hier zijn de jongens en mannen veel extraverter, zoals de Italianen, Spanjaarden of Grieken. Ze knuffelen en zoenen hier hetzelfde geslacht er lustig op los, en ook van dansen zijn ze zeker niet vies. Heel erg leuk om al die mensen op de nationale hits (beetje zoals Turkse muziek) los te zien gaan. Dit was echt een superavond!!

We hebben het niet te laat kunnen maken omdat we de volgende dag weer vroeg op moesten, want om 9 uur gingen we met onze prive chauffeur naar Lovcen. En inderdaad, precies op tijd werden we erheen gereden. Onderweg probeerde hij weer van alles te vertellen. Wat we wel begrepen was dat je bovenop de berg met helder weer zo heel Montenegro kon zien, het Skadar meer, albanie, servie en zelfs Italie! Helaas was het niet zo helder dat dit tot zover mogelijk was.
Bij het bezoekerscentrum zijn we naar boven gewandeld naar het mausoleum, waar een dichter die als nationale volksheld bekendstaat (waarom precies is me een beetje onbekend) ligt begraven. Het was een hele klim, maar wel een mooie wandeling, ondanks de veeeeele beestjes die je hier helemaal aan gort steken. Bovenaan de berg had je echt prachtig uitzicht, en je kon inderdaad bijna heel Montenegro zien liggen en ook een deel van servie en Albanie. Na het bezoek aan het mausoleum zijn we weer afgedaald en hebben een andere route terug genomen naar het startpunt van die dag. Daar hebben we onze Milanka opgebeld die vervolgens haar man belde om ons weer op te halen. Een uurtje later zaten we weer in de auto, en waren we even later weer terug in het dorp.

Na een lekkere douche etc etc hebben we in de stad zelf gegeten. Omdat de menukaart niet in het engels was hebben we maar iene miene mutte gedaan en gekeken wat we geserveerd kregen. Nou, dan waren het nog best goeie gokjes geweest! Die avond waren we allebei erg moe van de hele dag wandelen en het gebrek aan ons gebruikelijke bejaardenslaapje smiddags, dat we al vroeg richting bed zijn gegaan.

Deze ochtend zijn we op ons dooie gemakje richting Podgorica gegaan, omdat we het grandioze idee hadden om daar een scooter te gaan huren om een stukje natuur te gaan verkennen waar je alleen met eigen vervoer of taxi heenkan. Eenmaal in Podgorica waren we allebei een beetje telleurgesteld in wat we zagen. Het is waar, deze stad is niet de moeite waard. Het is een grote drukke stad zonder bezienswaardigheden. Wel is er een oude romeinse ruine een heel stuk naar het noorden, die we straks gaan bezoeken om nog een beetje dagvulling te creeeren.

We hebben na het uit de bus stappen een heel stuk met backpack op door de stad gelopen, wat een crime is op je verbrande schouders (ondanks het vele en royale insmeren de dag ervoor, maar in de bergen verbrand je kennelijk harder) op zoek naar een slaapplek. Eindelijk hebben we wat gevonden (maar het mag geen naam hebben) bij een Amerikaan thuis die wel wat matrasjes voor ons op de grond zou leggen. Nou, we zijn HEEl benieuwd hoe dat vannacht gaat worden... De Amerikaan was wel heel vriendelijk en heeft ons van alles verteld over de stad en lekker eten in de buurt.
Net waren we bij een scooterzaak om te vragen of ze scooterd verhuren. Helaas, niet in Podgorica. Hij ging voor ons bellen, maar ook dat bleek niks te zijn. Misschien een auto dan, vroegen we. Ook die bleken verhuurd te zijn. Terwijl zij met zn drieen bezig waren voor ons, zaten we buiten onze plannen bij te stellen. Misschien terug naar de kust, naar Budva, en daar een scooter huren? We stelde het voor aan de jongen, die weer voor ons ging bellen. Jahoor, dit was geen probleem. Op woensdag zouden wij een scooter van 250cc kunnen huren. We konden hem bellen, dan zou hij zorgen dat de scooter in Budva zou staan. We kregen zijn nummer, terwijl de jongen de zaak verder telefonisch regelde. Echt super dat we zo geholpen werden!! Dit was overigens niet de eerste keer, maar toch is het erg fijn als dingen zo gaan.

Nou ik geloof dat ik bijna een boek heb geschreven, voor degenen die nog niet zijn afgehaakt: ons volgende verslag zal waarschijnlijk vanuit Budva OF vanuit Virpazar zijn, bij Lake Skadar. Daarna gaan we richting Albanie, en zal kans op internet misschien minder zijn.

Wij gaan nu naar de ruines en wensen jullie ook allemaal hele fijne vakantie of anders fijne dagen toe, en blijf vooral reageren!!

Liefs, Stefan en Michelle