Pristina - Berane - Zabljak - Niksic

Hai mensen!

Jullie zien het, aan het eind van de vakantie gaat alles bij ons ook minder snel, dus worden er ook minder snel verslagjes geplaatst. Nu hebben we de laatste tijd ook niet zo HEEL veel gedaan, vooral veel bijgeslapen, dus dat scheelt ook weer in het verslagleggen ;)

We zitten inmiddels weer in Montenegro, waar we tot aan 9 augustus zullen blijven. De 10e zullen we naar Kroatie gaan dicht bij het vliegveld in de buurt om ons geestelijk voor te bereiden op de terugreis.

Vanuit Kosovo hadden we de bus om 19.00 uur, waarbij we dachten rond 9 of 10 uur wel in Berane aan te komen, en daar eventueel te kunnen overstappen naar Zabljak in de bergen, of richting de Tara kloof. Maar ook hier bleek onze naiviteit snel de grond in te worden geboord, en achteraf waren we blij dat we rond 5 uur die middag alvast wat hadden gegeten. Want de rit duurde en duurde, en serieus, wij hebben denk ik heel Kosovo gezien, want na ruim 6 uur reizen zaten we nog steeds in dit kleine landje. Intussen reden we langs de zonsondergang, maakten we kennis met een gezin naast ons op de bank (we zaten op de achterste rij, en waren met zn 7en op 5 stoelen, dus een gezellige boel!). Ook reden we langs tanks en verschillende legerbasissen, wat ons een onheilspellend gevoel gaf. Je voelt je toch niet helemaal op je gemak als je zulke dingen tegenkomt.

Afijn, zwetend op de achterste rij ontwikkelden we in al die uren lichtelijk trombosevorming in onze billen, en na wat een dag leek te duren werd de bus eindelijk langs de kant gezet voor een pauze. Als een uitgehongerd volk stortte de inhoud van de bus zich op de lokale hamburgerbakker die meteen een tweede huisje aan de costa kan kopen, en intussen sloot ik me aan in de rij voor een turks toilet. Helaas, je moet wat als je moet, en dan neem je soms zelfs genoegen met een gat in de grond.

Deze exotische festiviteiten bevonden zich naast het feestgedruis van een pasgetrouwd stel dat hier uitbundig op levendig live gejengel al dansend door de hele meute werd gevierd. Dit gaf de pauze een gezellige sfeer, en door de drukte die er rond dit nachtelijk uur op straat in deze warmte was, was het lang zo erg nog niet. Nadat iedereen genoeg eten en drinken had ingeslagen voor het vervolg van deze rit zonder einde, voer de bus weer verder richting de Montenegrijnse grens.

Terwijl een van de kleine meisjes van het gezin naast ons bij mij op schoot in slaap dommelden, en wij langzaam ook mee gingen deinen op het ritme van de bus kwam de man van de tourmaatschappij ons lijden verlichten met een bekertje cola. Na niet al te lange tijd hierna kregen we te horen dat we dan eindelijk bij Berane aangekomen waren.

Om niet minder dan 1 uur snachts liepen wij dus hand in hand in een uitgestorven dorpje, op zoek naar een slaapplaats, waar dan ook! Toen we gelach hoorden van een verlaten terrasje werden we even later de stad doorgeloodsd door een aangeschoten Serv die zo vriendelijk was ons de weg te wijzen naar het hotel. Godzijdank was deze nog geopend, en om half 2 snachts lieten we ons uitgeput achterover op het bed vallen.... wat een dag!

Sochtends weer bijtijds op, want voor het eerst deze vakantie hadden we de luxe van inclusief ontbijtje. Hierna wilden we douchen, maar het bleek dat de boiler niet werkte. Dus toen mochten we voor het gemak in een andere kamer douchen.

Na navraag bij het busstattion bleek dat onze bus richting Zabljak al over 45 min vertrok, dus hebben we snel onze spullen gepakt en dit dorp verlaten. We konden niet direct naar Zabljak, maar werden afgezet in een klein dorpje: Mojkovac. Na een half uurtje hadden we de volgende bus die ons richting de Tara kloof zou brengen. Hier moesten we weer overstappen op een andere bus. Dus werden we niet veel later afgezet bij de Tara brug, de hoogste brug van europa, van ruim 350 meter lang, en iets van 170 meter hoog. Heel indrukwekkend om te zien, maar wel jammer dat je niet de rivier erdoorheen zag lopen. Deze kloof schijnt een stuk verderop nog veel indrukwekkender te zijn en er wordt ook veel geraft, maar de wildheid van het water viel ons erg mee (of tegen), waardoor we het idee om te gaan raften maar hebben laten varen (letterlijk).

Na een tijd verplicht op een terrasje te hebben doorgebracht met het wachten op de bus, was daar om half 4 dan onze bus naar Zabljak. Terwijl we ons tussen de zwetende bejaarde oude mannetjes vouwden reden we door de bergen richting het stadje. Ondertussen nam de bijrijder even het stuur over van de chauffeur terwijl deze probeerde een chocoladekoekje naar binnen te werken, want niet erg lukte zonder te knoeien. Gelukkig wel zonder brokken te maken. Ach, het kan hier allemaal in deze landen. Ook een meloen afgeven aan familie verderop of even koffie doen tijdens de rit is hier doodgewoon.

Zabljak stelt qua dorp geen reet voor (sorry oma! maar dit heeft meer uitdrukkingskracht). Het is meer een uitvalsplek voor de start van wandelingen of fietstochten. Op het busstation werden we aangesproken door 2 meiden die ons een huis aanboden. Relaxt! Voor 50 euro voor 3 dagen sloten wij een goede deal. Het bleek dat we het hele huis tot onze beschikking hadden, inclusief woonkamer en keuken, beter kon niet! Wel vonden we het een beetje vreemd dat deze meiden het zonder overleg met hun ouders deden, maar ach, wij doen niet moeilijk!

Deze eerste nacht beviel daarom prima, 's middags soep gemaakt en 's avonds op de bank naa Changing Lanes zitten kijken, ook weer eens leuk voor de verandering!
De volgende dag hadden we het plan om fietsen te huren. Vol goede moed reden we aan het eind van de ochtend richting de bergen die al snel in zicht kwamen. Helaas waren deze fietsen een beetje te klein voor ons en deden ze een behoorlijk beroep op onze knietjes. Na 15 minuten zaten we al te vloeken en te schelden op deze ondingen, en watjes als we zijn zetten we onze fietsen bij de eerste de beste kroeg tegen de muur om het zadel te verruilen voor een lekkere stoel. Terwijl we uitkeken op een prachtige bergpartij zagen we de lucht zichtbaar sneller donkerder worden. Hoewel het wel een beetje had gewaaid had de zon wel gewoon geschenen. Maar toen we zaten te tobben om wel of niet verder te gaan zagen we de eerste bliksemflitsen al verschijnen. Zo snel kan dat dus gaan in de bergen. We pakten onze fietsen en zetten weer koers naar het dorp, om te proberen daar nog droog aan te komen. Dat is gelukt, en we waren net voor de bui binnen. Daar hebben we helaas een tijdlang moeten wachten tot de bui over was. Ondertussen nog even een wasje gedraaid en al de onderbroeken en ander kledinggerei her en der aan haakjes door het huis gehangen om te drogen. Toen de bui over was zijn we het dorpje weer ingegaan om heerlijk te eten bij een hotel. Dit was voor t eerst dat we in dagen zo lekker aten (muv de mac)

Voldaan keerden we die avond weer terug naar ons huisje. Dat was vreemd, er brandde licht, en een van de meisjes stond voor de deur. Wij voelden meteen aan dat dit niet klopte. En jawel, het meisje kwam ons tegemoet en zei direct dat er een probleem was. Haar oom zou namelijk komen om in dit huisje te slapen, dus wij moesten weg. Of het erg was om in het huisje hiernaast te slapen, bij een ander gezin. Overrompeld als we waren hadden we ook niet veel keus! Ik stapte al naar binnen om alle spullen bij elkaar te halen, maar het meisje maakte duidelijk dat onze spullen al in het huisje hiernaast waren. Alle spullen? De strings aan de kapstok? Het eten in de koelkast? De tandenborstels en washandje in de douche? Of alle kleren en andere spullen in de slaapkamer? We vonden het maar een vervelend idee dat mensen zo in onze spullen hebben gerommeld, ook al hebben ze de beste bedoelingen. Ik hoopte maar dat ze niks vergeten zouden zijn.

Dus kwamen we ineens bij een ander gezin te slapen, en hadden we nog maar een klein kamertje ipv een huis tot onze beschikking. Dat was balen, want we waren van plan weer lekker een fimpje te gaan kijken op de bank. Maarja, dat zat er dus niet in. Dus lagen we al vroeg in bed, te luisteren naar de regen die weer was begonnen.

En toen de wekker al vroeg ging regende het nog steeds... We hadden het plan te gaan wandelen, maar met zulke regen leek ons dat geen succes (ook wij hebben grenzen). Dus draaiden we ons nog eens om, tot we te wakker waren om erin te blijven. Met lange broeken en vesten aan zijn we richting het zwarte meer gelopen. Het was fris en heel bewolkt, de bergen verscholen achter laaghangende bewolking, maar wel heerlijk weer om te wandelen. Het meer zag er door alle wolken mysterieus uit. De wandeling voer rond het meer, wat een leuke en niet al te moeilijke wandeling was. Daarna hebben we nog even wat soep, eieren met spek en salade gegeten in het restaurantje ernaast.

Die middag verder niet veel gedaan, het begon vaak weer te regenen waardoor verder lopen niet veel zin had.

Vannochtend zijn we vanuit Zabljak naar Niksic gekomen, omdat we hoopten op beter weer daar. En dat hebben we! Hier is het gewoon weer superlekker, en kunnen we weer volop van de zon en terrasjes genieten. Een gezellig stadje om even te vertoeven. Morgen gaan we door naar Herceg Novi, aan de kust. Van daaruit willen we nog een wandeling over de baaien gaan maken, als afsluiting van onze mooie vakantie.

Zo, weer genoeg geouwehoerd zie ik alweer, we gaan nog even relaxen achter de pc en daarna een leuk tentje opzoeken om te eten.

Lieve familie en vrienden, bedankt voor alle lieve reacties, leuk om te lezen waar jullie allemaal mee bezig zijn op t moment. Het duurt nu niet lang meer voor we elkaar weer terugzien. We gaan ons mooie kasteeltje en onze tijgers langzaamaan toch steeds meer missen...

Liefs van ons!
Mies en Steef